Yol belli, eğ başını, usul usul yürü şimdi


"…O gece oturup düşündüm. Oğlum Bekir dedim kendi kendime, yolu yok çekeceksin. İsyan etmenin faydası yok, kaderin böyle, yol belli, eğ başını, usul usul yürü şimdi. O gün bugün usul usul yürüyorum işte.”

İyi geceler sevgili okurlarım. Yataktan kalkıp laptopu kucağıma alıp, düşüncelerimi yazmaya başladım. Uyumadan önce kendi kendime yaptığım o konuşmalar ve bir türlü cevaplandıramadığım sorular, yazmasam beni uyutmayacak, aksine kemirip bitirecekti.

Bu yazıya Zeki Demirkubuz’un Masumiyet filminden Bekir karakterinin sözleriyle başladım. Çünkü bu gece beni uyutmayan, “Acaba karar benim adıma çoktan verildi mi? Kaderim mi böyle? Dünyaya bunun için mi getirildim?” gibi düşüncelerle boğuluyordum. Size yaşadığım olayı kısaca anlatayım.

Benim maalesef daha kullanmanın adam akıllı nasip olmadığı bir yeşil pasaportum var. Biletlerin ucuz olduğunu fark ettiğim bir gün ise arkadaşlarıma haber vererek aylar sonrasına bir Amsterdam planı yaptım. O kadar hevesli ve heyecanlıydım ki... Uzun zamandır gitmeyi istiyordum, ve nihayet gidiyordum.

Lakin zaman, su gibi akıp geçti ve bilet tarihi yaklaştıkça bir ihtimal belirdi: Amsterdam tarihi, sınavlarımla çakışabilirdi... Bu ihtimali düşündüm, ne yapacağımı kafamda tarttım. Biliyorum, belki bu satırları okurken, "Bu kadar basit bir konuya neden bu kadar anlam yüklüyorsun?" diye geçireceksiniz içinizden. İlk başta ben de öyle düşündüm: “Allah’ın bana attığı yüzlerce kazıktan birine daha mı düştüm?” diye. Ama sonra başka bir şey fark ettim: Belki de bu, bir seçimdi. Ve bu seçim, hayatta neye değer verdiğimi, neleri istediğimi yeniden düşünmem, hatta kendi karakterimi sorgulamam için bir fırsattı.

Aslında, önce “Allah kahretsin, gidemiyorum” dedim. Ama sonra, biraz daha düşündüm. Kafamda alternatif senaryolar oluşturduğumda, birdenbire, uzun zamandır üzerinde yürüdüğüm yolun bana ait olup olmadığını sorgulamaya başladım. Kendimi bildim bileli, bana ait olduğu söylenen bu yolu artık istemediğimi hissettim. Ama bir yandan da, 23 yıl boyunca bu yolu adımlamıştım. Ben, orta sınıfın, “çalıştırılmak için doğurulmuş zeki çocukları”ndan biri değilim sadece, diye kendi kendime isyan ettim. Oysa o stereotipin mükemmel temsilcisi de değildim.Yazıyı okurken “Sen o kadar zeki ve çalışkan mısın ki, kendini bu kategoriye sokuyorsun?” diyebilirsiniz belki. Ama size şöyle söyleyeyim: Çevrenizi daha iyi gözlemlemenizi öneririm. Çünkü bu stereotipteki çocukların hepsi çok zeki ve çalışkan değil. Aynı zamanda, çevrelerinden, ailelerinden ya da kendi iç seslerinden “Sen zeki olmalısın, çalışkan olmalısın” diye empoze edilenler de var; yani, ben. Evet, hiçbir zaman elle gösterilen o harika okul 1.si çocuk ben olmadım. Ama her zaman olamamanın stresi ve bir gün olabileceğimin umuduyla yaşadım. Sadece kendim değil, ailem tarafından bana empoze edilen bu düşünceyle yaşadım. Ama artık büyüdüm. Ve kendime artık şu soruyu sormanın vakti gelmişti: Ben kimim, ben bu muyum, ben bunu gerçekten istiyor muyum, gerçekten buraya mı aitim?

Bakın arkadaşlar benim çok sancılı bir akademik hayatım oldu. O kadar sancılı ve acılıydı ki, yıllarca oturup düzenli ders çalışabilen insanlara imrenip keşke siz olabilsem dedim. Ama ben, ne adam akıllı çalışabiliyordum ne de "boşver" diyebiliyordum. Yıllarca o sınavların baskısı altında, sürekli çalışmam gerektiği hissiyle yaşadım. Bazı zamanlar, sabaha kadar çalışmıyordum ama yine de o masanın başında oluyordum. Ama şimdi, Amsterdam’a gitmek mi, sınavlara mı çalışmak mı sorusu bana yeni bir umut ışığı sunmuştu. Kendi kafamda şöyle bir plan yaptım: Eğer dersim denk gelirse, o da 2 kredili olur, şartlı geçerim. Ya da, perşembeye denk gelirse, akşamı Amsterdam’a gitmek de bir seçenek. 

Uyurken telefonuma art arda bir sürü mesaj geldiğini gördüm. Biri sınav takvimini atmış, iki sınav üst üste ve cuma günü. Yani demek oluyor ki, siksen gidemezsin. Normalde blogumda küfür kullanmayı pek sevmem ama burada daha güçlü bir betimleme yapmam gerekti.

Ben bir seçim hakkım olacağını düşünmüştüm. Tanrının bunu benim önüme çıkarttığı bir oyun, belki de bir fırsat olduğunu sanmıştım. Cevabı ben verecektim. Fakat öyle olmadı. Tanrı bana bir seçim fırsatı dahi tanımadı. O kadar çok düşünüp kurduğum her şey, ne yazık ki, Tanrı tarafından çoktan belirlenmişti.Yol belli, eğ başını, usul usul yürü şimdi.

















Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Benim güzel hatalarım var

Benim güzel hatalarım var Dün gece bu şarkının sözlerini bağıra bağıra, kendi mezuniyet balomda söyledim. Mezun olamadığım mezuniyet balomda... Bundan bir yıl önce, bugünlerde, anlık hevesler uğruna savsakladığım sorumluluklarım bugünlerde beni depresyona itiyor. Bu defa hiçbir şey benim istediğim gibi olmadı. Çabaladım ama yine de olmadı. “Benim şansım bir şekilde yaver gider, bir şekilde kıçımı kurtarırım” dedim ama kurtaramadım. Şimdi ise ne yapacağımı bilmiyorum. Koca bir sene bana, ben ise ona bakıyorum. Bloguma yazdığım tüm hislerin bir toplamı gibi hissediyorum: geç kalmışlık hissi, başarısızlık, inanç, umut, kaygı... Ama tüm bunları hissediyor olmama rağmen, dün gece “Benim güzel hatalarım var” diye bağırırken üzgün değildim. Sarhoş olmama, o an dans ediyor olmama rağmen, o birkaç saniyelik an benim içimde büyüdü. Hatayı sahiplenmek çok zordur. En azından benim için öyle. Ondan bir ders çıkarmaya, bir verim elde etmeye çalışmak nispeten daha kolaydır. Ama sahiplenmek... ben...
Devamı

24

Merhaba, Bugün benim doğum günüm. Bu hayatta 24 yıldır varım. 24 yıldır bir şeylerle uğraşıyor, didinip duruyorum. Mutluluklarım, hüzünlerim, başarılarım ve vazgeçişlerimle artık 24 yaşında koca bir kızım... Bugünü evimde oturup ders çalışarak geçirdim,  yarın sınavım var... Artık hayatın olağan akışının getirdiği sorumluluk ve yükümlülükler, doğum günü kutlamalarından daha öncelikli. Evet, bazen ben de hepiniz gibi 7. sınıfa giden bir ergen olmayı, basit hayat kaygılarıyla yaşanayı özlüyorum.ama bi gün bugünü de özleyeceğim. bi gün bugün için de benzer düşüncelerde olacağım. Annem, babam, anneannem, sevgilim ve arkadaşlarımla doya  konuştum. Sanırım artık mutluluk bu demek. Artık eskisi kadar soru da sormuyorum bu arada. Sorduğumda da daha basit cevapler veriyorum. İlginç bi şekilde ise daha çok tatmin oluyorum. Neyse bugün fazla konuşmayacağım Bu sefer benden aldıklarınla, bana kattıklarınla her şey için teşekkür ederim 23. Sen benim uğursuz sayımdın, artık senden kurtuluyor...
Devamı

Sonuna kadar aşk ya...

Aşka inanır mısınız? Hiç aşık oldunuz mu? Sizce aşk nedir? Daha doğrusu aşktan beklentiniz ne? Karşınıza bir beyaz atlı prensin çıkmasını mı bekliyorsunuz? Sizi gerçekten seven biri sizin için o ejderhayı yenmeli mi? Sonuna kadar mücadele mi etmeli, aşkta neden mücadele var? Biz biriyle birlikte olabilmek için tüm zorluklara göğüs mü germeliyiz? O kişinin uğruna sonuna kadar savaşmalı mıyız peki? "The one" kavramına ne demeli? Tek bir doğru kişi mi var? Aşk öyle bir duygu ki uğruna şiirler, şarkılar, romanlar yazıldı, yüzlerce, binlerce film çekildi. Bu şarkılar, şiirler, filmler bize hep aşkın çok kutsal bir şey olduğunu söyledi, ona sahip çıkmamızı, onu asla kaybetmememizi... Merhaba sevgili okurlarım. Bugün uzun zamandır konuşmak istediğim bir konuyla ilgili yazıyorum. Bu yazımı 14 Şubat’a yetiştirmek istedim lakin hem sınavlarım yüzünden yetiştiremedim hem de günün anlam ve önemine kanımca zıt şeyler söyleyeceğim için heves kaçırmak istemedim. Şimdi sizlere sorduklarımın ...
Devamı