Benim güzel hatalarım var

Benim güzel hatalarım var

Dün gece bu şarkının sözlerini bağıra bağıra, kendi mezuniyet balomda söyledim. Mezun olamadığım mezuniyet balomda...

Bundan bir yıl önce, bugünlerde, anlık hevesler uğruna savsakladığım sorumluluklarım bugünlerde beni depresyona itiyor. Bu defa hiçbir şey benim istediğim gibi olmadı. Çabaladım ama yine de olmadı. “Benim şansım bir şekilde yaver gider, bir şekilde kıçımı kurtarırım” dedim ama kurtaramadım. Şimdi ise ne yapacağımı bilmiyorum. Koca bir sene bana, ben ise ona bakıyorum. Bloguma yazdığım tüm hislerin bir toplamı gibi hissediyorum: geç kalmışlık hissi, başarısızlık, inanç, umut, kaygı...

Ama tüm bunları hissediyor olmama rağmen, dün gece “Benim güzel hatalarım var” diye bağırırken üzgün değildim. Sarhoş olmama, o an dans ediyor olmama rağmen, o birkaç saniyelik an benim içimde büyüdü.

Hatayı sahiplenmek çok zordur. En azından benim için öyle. Ondan bir ders çıkarmaya, bir verim elde etmeye çalışmak nispeten daha kolaydır. Ama sahiplenmek... bence daha zordur. Ben hâlâ sahiplenemiyorum. Hâlâ geçmişe dönmek istiyorum. Hâlâ belki bir mucize olur diye bekliyorum.

Bu yazı bu kadardı.

Bu yazıyı evrene bırakıyorum. Bir gün benim tekrar okumaya ihtiyacım olabilir veyahut belki ihtiyacı olan biri rastgele açtığında ona iyi gelir.
Bu yazı, okuyan kişiye yalnız olmadığını söylemek için var.
Bu yazı, hayatın toplamında hataların da var olduğunu hatırlatmak için var.

Hayat benim
Her anımı yaşadıkça sevesim var
Aldırmam hiç yağmurlara
Benim güzel hatalarım var