Ben bu kadar mıyım?

Ben bu kadar mıyım?

Yapmak istediğim ama bir türlü yapamadığım şeylerin sorumluluğu altında ezilmek beni bitiriyor. Üstelik bunu o kadar sık yaşıyorum ki, artık bunu yaşamaktan yoruldum. Peki, neden değiştiremiyorum? Ben bu kadar mıyım? Diğer insanlar belli bir düzeni yakalamışken, ben neden bir türlü o düzeni oluşturamıyorum? Karakterim mi böyle? Göz rengim, boyum, tipim gibi, doğduğumda sahip olduğum bir şey mi bu? Yani buna mahkum muyum? Şu an yaşadığım mesele diğerlerinden çok farklı... Şu an saat 02:10 ve yapmam gereken bir sürü şey var. Hiçbirini yapmadım. Nedenini anlamıyorum ama bir türlü düzenli olamıyorum.

Eski bir defterim var, blogger’a yazmadan önce oraya yazardım. Çok sık değil ama zaten buraya da çok sık yazamıyorum. Mesela bu bile bir mesele. Tamam, ben her gün yazmam, ne de olsa her zaman yazacak şeyim yok ve her zaman vakit de yaratamıyorum. Ama bazen vaktimi gerçekten çöp gibi değerlendiriyorum. Bazen mi? Ahahah, arkadaşlar, ben vaktimi her zaman çöp gibi değerlendiriyorum. Bazı günler kendime acıyorum ve diyorum ki, tamam sakin ol, sonuçta sen de bir robot değilsin, yani yüzde yüz verimle çalışamazsın. Ama o kadar fazla yapılacak şey, o kadar fazla yapmak istediğim şey var ki... Neden sadece tüm bunları bir düzene oturtamıyorum? Plan yapmayı sevmiyorum. Sadece hafta sonlarımı planlamak zorundaymışım gibi bir his var içimde; o kadar içimi yitip bitiren bir duygu ki. Evde tek kalma ihtimalim beni o kadar geriyor ki... Neden? Yani, aslında boş kaldığım her anı insanlarla ve aktivitelerle doldurmaya, bazen o kadar fazla kendimi fokusluyorum ki, bir bakmışım hiç "kendi" geçirdiğim zamanım kalmamış.

Neyse, yalnızlık korkumu başka bir yazıma saklıyorum. Yalnızlık korkum, ölüm korkumdan da eski bir dost. Yıllardır bende ve onun sayesinde birçok yer gördüm, gezdim ve bayağı arkadaş edindim. :) Ahahah... Her neyse, şimdi size elveda diyip, vicdanımı rahatlatmak için 10-15 dakikalık bir okumamı yapacağım. 

En büyük başarı kriteriniz kafanızın içidir. Kendi kriterlerinize uymadığınızda kafayı yiyip krize girersiniz ve genelde (bence makul değilseniz) kendi kriterleriniz her zaman kendinizden yüksek olduğu için, kendinizi yetersiz hissedersiniz. Ama her zaman içinizde bunu başaracağınıza dair bir inanç olur. Fakat planlama, programlama ve zaman yönetimi o kadar kötüdür ki, başarılı olsanız da bu sizin burnunuzdan gelir ve hayat size "leş" gibi gelir. Ben işte, o günlüğümde sayfalarca bunu yazmışım. 

Bakın, ben şu anda 23 yaşındayım. Bu yaşadığım süre içinde, en büyük sorumluluğum ders çalışmak oldu; okul dersleri, üniversite, lise sınavları... Gerçekten geriye dönüp bakıyorum ve 23 yılda bir dirhem bile ilerleme kaydedemediğimi hissediyorum. 23 yıldır bir yere, neden böyleyim? Neden masanın başına oturup çalışmak yerine etrafa bakıp duruyorum? Neden doğru düzgün bir rutinim yok, daima uykusuz geceler geçiriyorum? Neden zamanımı yönetemiyorum? Artık yeter.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Benim güzel hatalarım var

Benim güzel hatalarım var Dün gece bu şarkının sözlerini bağıra bağıra, kendi mezuniyet balomda söyledim. Mezun olamadığım mezuniyet balomda... Bundan bir yıl önce, bugünlerde, anlık hevesler uğruna savsakladığım sorumluluklarım bugünlerde beni depresyona itiyor. Bu defa hiçbir şey benim istediğim gibi olmadı. Çabaladım ama yine de olmadı. “Benim şansım bir şekilde yaver gider, bir şekilde kıçımı kurtarırım” dedim ama kurtaramadım. Şimdi ise ne yapacağımı bilmiyorum. Koca bir sene bana, ben ise ona bakıyorum. Bloguma yazdığım tüm hislerin bir toplamı gibi hissediyorum: geç kalmışlık hissi, başarısızlık, inanç, umut, kaygı... Ama tüm bunları hissediyor olmama rağmen, dün gece “Benim güzel hatalarım var” diye bağırırken üzgün değildim. Sarhoş olmama, o an dans ediyor olmama rağmen, o birkaç saniyelik an benim içimde büyüdü. Hatayı sahiplenmek çok zordur. En azından benim için öyle. Ondan bir ders çıkarmaya, bir verim elde etmeye çalışmak nispeten daha kolaydır. Ama sahiplenmek... ben...
Devamı

24

Merhaba, Bugün benim doğum günüm. Bu hayatta 24 yıldır varım. 24 yıldır bir şeylerle uğraşıyor, didinip duruyorum. Mutluluklarım, hüzünlerim, başarılarım ve vazgeçişlerimle artık 24 yaşında koca bir kızım... Bugünü evimde oturup ders çalışarak geçirdim,  yarın sınavım var... Artık hayatın olağan akışının getirdiği sorumluluk ve yükümlülükler, doğum günü kutlamalarından daha öncelikli. Evet, bazen ben de hepiniz gibi 7. sınıfa giden bir ergen olmayı, basit hayat kaygılarıyla yaşanayı özlüyorum.ama bi gün bugünü de özleyeceğim. bi gün bugün için de benzer düşüncelerde olacağım. Annem, babam, anneannem, sevgilim ve arkadaşlarımla doya  konuştum. Sanırım artık mutluluk bu demek. Artık eskisi kadar soru da sormuyorum bu arada. Sorduğumda da daha basit cevapler veriyorum. İlginç bi şekilde ise daha çok tatmin oluyorum. Neyse bugün fazla konuşmayacağım Bu sefer benden aldıklarınla, bana kattıklarınla her şey için teşekkür ederim 23. Sen benim uğursuz sayımdın, artık senden kurtuluyor...
Devamı

Sonuna kadar aşk ya...

Aşka inanır mısınız? Hiç aşık oldunuz mu? Sizce aşk nedir? Daha doğrusu aşktan beklentiniz ne? Karşınıza bir beyaz atlı prensin çıkmasını mı bekliyorsunuz? Sizi gerçekten seven biri sizin için o ejderhayı yenmeli mi? Sonuna kadar mücadele mi etmeli, aşkta neden mücadele var? Biz biriyle birlikte olabilmek için tüm zorluklara göğüs mü germeliyiz? O kişinin uğruna sonuna kadar savaşmalı mıyız peki? "The one" kavramına ne demeli? Tek bir doğru kişi mi var? Aşk öyle bir duygu ki uğruna şiirler, şarkılar, romanlar yazıldı, yüzlerce, binlerce film çekildi. Bu şarkılar, şiirler, filmler bize hep aşkın çok kutsal bir şey olduğunu söyledi, ona sahip çıkmamızı, onu asla kaybetmememizi... Merhaba sevgili okurlarım. Bugün uzun zamandır konuşmak istediğim bir konuyla ilgili yazıyorum. Bu yazımı 14 Şubat’a yetiştirmek istedim lakin hem sınavlarım yüzünden yetiştiremedim hem de günün anlam ve önemine kanımca zıt şeyler söyleyeceğim için heves kaçırmak istemedim. Şimdi sizlere sorduklarımın ...
Devamı