Ben bu kadarım.

Herkese evden merhaba. Hatırlıyorsanız, birkaç blog önce "Ben bu kadar mıyım?" başlıklı bir yazı yazmıştım. Eğer okuduysanız, orada kendimden yakındığımı, neden başaramadığımı, kendimin önündeki en büyük engelin kendim olduğunu ve bununla nasıl başa çıkacağımı bilmediğimi anlatmıştım. Dün gece, kendi kendime uzun uzun bunu konuştum. Peki bu konu nasıl açıldı derseniz, taa lise yıllarımdan beri takip ettiğim bir influencer ablamızın boşanma videosunu gördüm. Videoyu ilk gördüğümde biraz şaşırdım, ama açıkçası hiç garipsemedim; o videoyu çok olağan karşıladım. Çünkü, o kadını videolarından tanıdığım kadarıyla, zaten evlilik kumaşı yoktu. Bakın, bunu bir başkası için ne kadar rahat söylüyorum... "onda kumaşı yoktu zaten." Şimdi gidin ve benim yazdığım "Ben bu kadar mıyım?" yazımı tekrar okuyun. Aslında beni biraz olsun tanıyan biri bile, bazı şeylerin benim kumaşımda olmadığını anlayacaktır. Peki neden "ben bu kadarım" demek bu kadar zor? Bir başkası için "sen bu kadarsın" demek kolay, peki ya kendimiz için? Bazı şeyler için yetersiz olduğumuzu, bazı şeyler için yaratılmadığımızı kabul etmek bu kadar zor mu gerçekten?

Bahsettiğim şey, çalışmamak değil bu arada. Bahsettiğim şey, size uygun olmayan bir şey için çalışmak, kendini paralamak. Mesela ben 23 yılın ardından anladım ki akademi bana göre değil. Üzgünüm anne, baba, ama değil. Acı gerçek. Ben, öyle saatlerce oturup çalışabilecek, kitapların hepsini yalayıp tutacak o akademik kişilik değilim. Zaten olmadığım için, bütün bu şeyler bana bu kadar zor geliyor. Oturuyorum, 3 dakika sonra sıkılıyorum. Elektronik aletler hayatımıza girdiğinden beri herkesin odak süresi azaldı evet, ama benim dikkat dağınıklığım zaten hep vardı. Ya da sadece yapamıyorum diye, yapamamamı olumlandırmamak için kendime bu teşhisi koydum. Ama tek bildiğim şey şu: Uğruna emek harcadığım,  çok önem verdiğim, yapmam gerektiğini, taa küçük bir çocukken ailem tarafından kafama işlenmiş ve doğrusunun o olduğunu bildiğim o şeyi yapamıyor olmam

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Benim güzel hatalarım var

Benim güzel hatalarım var Dün gece bu şarkının sözlerini bağıra bağıra, kendi mezuniyet balomda söyledim. Mezun olamadığım mezuniyet balomda... Bundan bir yıl önce, bugünlerde, anlık hevesler uğruna savsakladığım sorumluluklarım bugünlerde beni depresyona itiyor. Bu defa hiçbir şey benim istediğim gibi olmadı. Çabaladım ama yine de olmadı. “Benim şansım bir şekilde yaver gider, bir şekilde kıçımı kurtarırım” dedim ama kurtaramadım. Şimdi ise ne yapacağımı bilmiyorum. Koca bir sene bana, ben ise ona bakıyorum. Bloguma yazdığım tüm hislerin bir toplamı gibi hissediyorum: geç kalmışlık hissi, başarısızlık, inanç, umut, kaygı... Ama tüm bunları hissediyor olmama rağmen, dün gece “Benim güzel hatalarım var” diye bağırırken üzgün değildim. Sarhoş olmama, o an dans ediyor olmama rağmen, o birkaç saniyelik an benim içimde büyüdü. Hatayı sahiplenmek çok zordur. En azından benim için öyle. Ondan bir ders çıkarmaya, bir verim elde etmeye çalışmak nispeten daha kolaydır. Ama sahiplenmek... ben...
Devamı

24

Merhaba, Bugün benim doğum günüm. Bu hayatta 24 yıldır varım. 24 yıldır bir şeylerle uğraşıyor, didinip duruyorum. Mutluluklarım, hüzünlerim, başarılarım ve vazgeçişlerimle artık 24 yaşında koca bir kızım... Bugünü evimde oturup ders çalışarak geçirdim,  yarın sınavım var... Artık hayatın olağan akışının getirdiği sorumluluk ve yükümlülükler, doğum günü kutlamalarından daha öncelikli. Evet, bazen ben de hepiniz gibi 7. sınıfa giden bir ergen olmayı, basit hayat kaygılarıyla yaşanayı özlüyorum.ama bi gün bugünü de özleyeceğim. bi gün bugün için de benzer düşüncelerde olacağım. Annem, babam, anneannem, sevgilim ve arkadaşlarımla doya  konuştum. Sanırım artık mutluluk bu demek. Artık eskisi kadar soru da sormuyorum bu arada. Sorduğumda da daha basit cevapler veriyorum. İlginç bi şekilde ise daha çok tatmin oluyorum. Neyse bugün fazla konuşmayacağım Bu sefer benden aldıklarınla, bana kattıklarınla her şey için teşekkür ederim 23. Sen benim uğursuz sayımdın, artık senden kurtuluyor...
Devamı

Sonuna kadar aşk ya...

Aşka inanır mısınız? Hiç aşık oldunuz mu? Sizce aşk nedir? Daha doğrusu aşktan beklentiniz ne? Karşınıza bir beyaz atlı prensin çıkmasını mı bekliyorsunuz? Sizi gerçekten seven biri sizin için o ejderhayı yenmeli mi? Sonuna kadar mücadele mi etmeli, aşkta neden mücadele var? Biz biriyle birlikte olabilmek için tüm zorluklara göğüs mü germeliyiz? O kişinin uğruna sonuna kadar savaşmalı mıyız peki? "The one" kavramına ne demeli? Tek bir doğru kişi mi var? Aşk öyle bir duygu ki uğruna şiirler, şarkılar, romanlar yazıldı, yüzlerce, binlerce film çekildi. Bu şarkılar, şiirler, filmler bize hep aşkın çok kutsal bir şey olduğunu söyledi, ona sahip çıkmamızı, onu asla kaybetmememizi... Merhaba sevgili okurlarım. Bugün uzun zamandır konuşmak istediğim bir konuyla ilgili yazıyorum. Bu yazımı 14 Şubat’a yetiştirmek istedim lakin hem sınavlarım yüzünden yetiştiremedim hem de günün anlam ve önemine kanımca zıt şeyler söyleyeceğim için heves kaçırmak istemedim. Şimdi sizlere sorduklarımın ...
Devamı